Oo nagbago na nga ako

Nagbago na nga ako at hindi ko na kailangan pang marinig iyon sa iba.
Matagal ko ng paunti-unting niyayakap ang lahat ng mga pagbabago.
Matagal ko ng pinag-aaralang yakapin ang bagong ako.
At nais kong malaman mo na masaya ako. Oo,
Masayang-masaya ako.
Huwag ka rin sanang mag-alala
Dahil kahit anuman ang mangyari,
Bahagi at bahagi ka pa rin
Ng mga pagbabagong ito
At lahat ng mga pagbabago pang darating.

Tandaan mo sana

Tulad ng ilog na umaagos,
ang pag-ibig natin
ay dumadaloy
sa landas
na mabato,
pasikut-sikot,
tila
walang katapusan
ngunit sigurado
ang patutunguhan.




Huwag ka sanang malumbay,
hindi sa lahat ng oras
tayo'y magkahiwalay.

Sa kabila ng lahat

Hindi ko binabawi ang aking mga sinabi.
Hindi ko binabawi ang aking mga ginawa.
Wala akong pagsisisi.
Wala akong pagsisisi.

Hubaran kung hubaran

Matapos ang lahat,
ang lahat-lahat



may itatago pa ba ako?


Ngayon,
higit sa kailanmang pagkakataon
Handa na akong ipakita ang
lahat-lahat


matapos ang lahat-lahat.


Ikaw,
Handa ka bang makipagsabayan?

Kung sakali mang

Kung sakali mang
Ako ay iyong lingunin
At hindi mo na
Ako makita
Huwag mo sanang isiping
Iniwan na kita.
Huwag mo sanang isiping
Nauna na ako
O di kaya'y
Hindi na nais pang
Ang sa'yo ay sumama.

Isipin mo na lang
Na iba ang pinili
Kong daan
Patungo
Sa kung saan
Naroon nagtatagpo
Ang mga landas
Na may
Hangganan.

Kung sakali mang
Ako ay
Maalala mo,
Bigkasing muli
Itong pangalan ko
Huwag mo sanang -
Oh huwag mo sanang
Isiping ako ay
Tuluyan na ngang
Nagbago sa iyo.

Hindi man ngayon,
Hindi man sa loob
Ng sampu o
Nang
Isandaang taon
Alam kong darating
Ang panahong
Mauunawaan mo
Mapatutunayan kong
Tanging wagas lang
Ang hangarin ko.

Mahal kita, oo
Mahal kita
At iyan lang ang
Alam kong katwiran
Sa kung bakit
Sa kung hanggang kailan
Sa kung hanggang saan
Ko matatagalan
Itong aking
Paglaban.

Ang pag-ibig
Ay isang pakikibaka
Kaya nga
Kung sakaling
Muli mo akong
Tanungin
Sa kung bakit,
Sa kung para saan
Uulit-ulitin ko,
Uulit-ulitin ko
Ikaw pa rin
At ikaw pa rin


Ikaw lamang
Ang tangi kong
Dahilan.




mula sa akin para sa inyo: sa lahat ng taong minahal ko, minamahal ko at mamahalin ko.

Magpapahinga raw muna ang aking mga tula. =)

Wala lang.
Nakakapagod pala talaga kapag ikaw na lang palagi ang taya.

*

Gusto kong magwala hindi dahil sa basta mo na lang ninakaw ang cellphone ko kung hindi dahil naroon, kasama mo ring tinangay ang mga tula ko.

wala lang.

GALIT NA GALIT NA GALIT NA GALIT GALIT NA GALIT NA GALIT NA GALIT GALIT NA GALIT NA GALIT NA GALIT GALIT NA GALIT NA GALIT NA GALIT GALIT NA GALIT NA GALIT NA GALIT GALIT NA GALIT NA GALIT NA GALIT GALIT NA GALIT NA GALIT NA GALIT


lang ako.



at hindi lang pagpatay ng tao ang makakapagpakalma ng loob ko.
Gusto ko ng pagbabago.

Ngunit katawan lamang ang maaari mong kitilin

Kaibigang Glenn, tatagan mo ang iyong loob.
Kasama mo kami sa lahat ng laban mo.
Mahal ka namin.

*

Tunay ngang kabuuan ng loob ang tanging kailangan upang iyong maharap kung sino ka nga ba talaga at kung sino at ano ka maaaring maging. Sariling tapang lamang ang makatatapat sa mga bagay na matagal mo na naman talagang nais abutin.

*

Ako: Ano pa ba? Kahinaan ba yung pagiging masyadong emosyonal?

Siya: Oo.

Nawafaz.

Ako: Ay ganon? (gusto pang magprotesta pero naisip na wiz na) ok sige, kahinaan (sabay sulat sa papel).

*

Malaya ka ba?

Malaya ako (sa paggawa) sa kasalanan.

Sabi ng isang taong hindi ko kilala.

*

Panahon na upang ilipat ang pahina.

Marami pang larawan ang dapat masulyapan.

Marami pang himig ang naghihintay marinig.

Kung ayaw, eh di wag

Nasanay na rin naman ako.

Ano pa bang bago?

*

Pagod na rin kasi ako.

Gusto ko nang magpahinga

at huminga.

Sana kasi bitawan mo na lang ako kung wala talaga.

(aba baket, sino bang may sabing nakakapit siya sa'yo?)

*

Paano'y dalawang bagay lang naman 'yan:

yayakapin kita dahil lalapit at mananatili ka na

o kaya naman

yayakapin kita dahil aalis ka na.

Pwede naman talaga kahit ano dun sa dalawa

kesa naman sa wala.

lumalandi lang.

Paano kung mamatay na 'ko bukas?

Hindi nga ako takot mamatay pero
takot pala akong malaman at makita

kung ano'ng mangyayari kapag patay na 'ko

at alam kong wala na 'kong magagawa pa.

Halika, sabayan mo ako

Kahit saan man ako makarating...
Kahit ipagpatayan ko pa...

Ipaglalaban ko ang kalayaan ko.



Alam ko malapit na.

Teka

...bakit mo 'ko inaaway?
Lahat ng tao may kanya-kanyang isyu.
Hindi rin naman ako nagpapasarap lang sa buhay.

Pero teka,
....bakit ko pa ba sinasabi ang mga bagay na'to?
dapat alam na natin ang mga 'to dahil nakarating na tayo dito.


Huwag mong sabihing ito lang (ito pa) ang makapaghihiwalay sa atin.
Huwag mong sabihing ITO LANG ang katapat natin.

Mga gabing magkasiping ang usok at bituwin

Kapag finally ay nagkaroon na ako ng pagkakataong makausap ka ng masinsinan, eto talaga ang una kong itatanong sa'yo (at oo talagang pinaghahandaan ko ang pagkakataong iyon):

Ano'ng plano mo sa future mo?

(ay ang corny)

Sa totoo lang, medyo naririnig ko na ngayon pa lang ang isasagot mo kaya medyo alam ko na rin kung paano ako mag-rereact. Malamang sasabihin ko "Wow" o kaya naman ngingiti na lang ako, hindi na kikibo habang nakatingin sa malayo. Dalawang bagay lang naman kasi iyan; dahil nakakabilib talaga at pambihira ang mga plano mo at hindi ko ma-deconstruct kaagad o kaya naman dahil namanhid lang akong bigla sa lakas ng hampas ng katotohanan; katotohanan sa likod ng misteryong kung ano nga lang ba talaga ako sa'yo - dahil hindi ako kasama ni sa pinakamaliit mong mga plano.

Tapos syempre ibabato mo rin sa akin ang tanong ko:

Ikaw ba, ano'ng plano mo sa future mo?

Kung saan ang isasagot ko naman ay (at ito ay hindi bunga ng pagpaplano ko. Ito talaga ang isasagot ko kahit sinuman ang magtanong at kahit kailan man ako tanungin.):

"Wala. Hindi ko alam. Hindi ako nagpaplano eh kasi feeling ko parati, anytime, mamatay ako."

At pipilitin mo namang sumagot (kahit ayaw mo sana at gusto mo ring matulala na lang) nang:

Ganun?



Kung saan sasagot naman ako ng walang bahid ng pag-aalinlangan, parang nagkukuwento lang ng kung ano:

"Oo, parang anytime feeling ko masasagasaan ako nang fatale at kakalat ang mga lamang-loob ko sa kalsada, mashooshoot sa kanal at malo-lost na lang basta sa mga damuhan sa tabi-tabi o kaya mabubunggo ang sinasakyan kong jeep o bus at malalapirot na lang ako na parang lata at walang makakaalam kung sino nga ba ako dahil mabubura na pati ang malahigante kong peklat sa tuhod o kaya naman sasabog ang MRTng sinasakyan ko habang nangangawit ang kili-kili ko sa kakakapit sa mga bakal at nag-iingat sana na huwag mapadausdos sa babaeng nakaupo sa harap ko o kaya ang istasyon mismo. Sasabog ang istasyon habang walang-malay akong kumakanta ng "Your Love" ng Alamid at iniisip ang waffle sa bag ko na gusto ko nang kainin. O kaya naman malalason ako sa waffle at bubula ang bibig ko in public, mapupublish siya sa lahat ng tabloids pati na sa Tiktik, isususpend ang stall ng waffle na iyon sa loob ng tatlong araw, maitatala na siya sa kasaysayan at iyon na ang una't-huling larawan ko na maalala ng sambayanang Pilipino ever. O kaya naman may sasaksak sa tagiliran ko nang wala akong kalaban-laban pero makikita ko kung sino ang salarin at matatakot ako dahil ang huli kong maiisip bago ako malagutan ng hininga ay ang pasalamatan (pa rin) siya."


Bigla kang mabubulunan ng boluntaryo kahit wala ka naman talagang kinakain; masasamid kahit wala ka naman talagang iniinom. At saka mo mapag-iisip-isip kung ano nga ba ang ginagawa mo kasama, kausap ako.

Tapos itatanong natin sa ating mga sarili kung bakit nga ba natin itinanong pa sa isa't-isa ang tanong na iyon. Ipapanalangin natin na mas mabuti pang liparin na lang tayo tulad ng mga alikabok palayo, papunta sa kung saan mang hindi natin alam, umaasang saluhin tayo ng mga kinabukasan nating naghihintay -

kung meron man,
kung saan man.

Mga ulap, alikabok at ilang piraso ng kalat na hindi pa rin mai-shoot sa basurahan

Kaninang ala una ng madaling araw, sa kasagsagan ng pakikipagdigmaan ko sa sipon, antok, kabaliwan (o katinuang nagpapanggap na kabaliwan o kabaliwang nagpapanggap na katinuan. Ewan.) at kalituhan sa pangkalahataang aspeto ng buhay ay bigla na lamang akong napadpad muli sa lihim kong sulok; doon kung saan ang lahat ng ako, kasama na ang mga hindi ko pa kilala ay nagtatagpo paminsan-minsan. Muli ay lumapat ang aking gunita kung hindi man ang buong kamalayan ko sa bawat linya at espasyong nakapinta sa papel na dati rati ay blangko ngunit kahit kailan ay hindi ko naman talaga naisip na blangko. Muli, narinig ko ang mga ibang ako, pati na ang mga hindi ko pa rin kilala, na nangugusap. Kung ako ba ang kausap nila o hindi ay hindi na mahalaga. Basta ang alam ko may sinasabi sila at iyon ang siyang tunay na mahalaga. Syempre pa naglaan ako ng kaunting panahon upang pakinggan kung ano nga ba ang mga sinasabi nila. Iyong iba, sumisigaw; nakabibingi. Masyadong matalim ang mga salita; tumatagos - kumikitil. Iyong iba naman bumubulong-bulong lang, parang nagdarasal na hindi maintindihan. Hindi nga sumisigaw pero mas nakaririndi pa nga dahil paulit-ulit, makulit at pumupunit sa alaalala. Wala naman akong gaanong masabi sa mga sinabi nila. Kung sa bagay, naroon lang naman ako upang makinig at makinig lang. Walang dapat itanong dahil una, alam ko na ang iba sa mga sagot doon. Pangalawa, dahil hindi naman talaga mahalaga pa ang mga natitira pang sagot. Pakiramdam ko sapat ng naramdaman kong muli kung ano ang mga naramdaman nila - ko - sa bawat pagkakataong iyon. Minsan talagang hindi maiwasang magkasala at makalimot. Ngunit hindi na mahalaga kung bakit o kung ano na ang nangyari. Ang mahalaga ay muli kong naalala at napatunayang totoo nga pala lahat ng mga iyon. Lahat ng mga emosyong iyon ay akin, lahat ng mga salitang nakamantsa sa papel ay pinaghalong luha ko, pawis, sugat, dugo at laway na napanis. Akin ang bawat sandali ng pait at pagtatangis. Akin ang mga hiyaw na ikinabingi ko rin. Akin ang mga pangungusap na hindi natapos. Akin ang mga tanong at akin ang mga sagot. Akin ang mga bulong na ngayon nga ay tila naging panalangin na. Higit sa lahat, akin ang mga boses na iyon, ang mga mukhang iyon, kahit iyong mga hindi ko pa rin kilala. Akin Sila at dahil Ako Sila.





At muli kong naalala ang mga peklat na iniwan ko sa napakarami ko ng naging blog na isa-isa ko rin namang isinara at itinago na rin sa lihim kong sulok, ang mga peklat na iniwan ko sa yupielbi.com noong adik na adik pa akong magsulat sa column ko doon kahit wala namang gaanong nagbabasa, ang mga peklat na iniwan ko sa bawat pilas ng papel na minsan naiiwanan ko sa cmc lib o kaya ay sa main lib Filipiniana section, ang bawat peklat na hanggang ngayon ay nakamarka pa rin sa bawat pahinang nakatago sa lihim kong sulok na pinangangambahan kong wala na talagang makakatuklas maliban na lamang siguro sa akin kapag multo na ako at palutang-lutang.

Isinga mo lang na parang sipon sa tisyung tig-ootso pesos

Bumisita si Milenyo at umalis rin kaagad. Mga ilang oras din kaming nagniig. Medyo nakakapagod pero ang totoo bitin pa rin ako. Mga apat na oras rin ‘yon. Gusto kong maalala lahat ng nangyari. Nayanig nga ba ‘ko ng sapat? Hmmm… sa palagay ko, hindi. Pero kung ang pagdagundong sa kaibuturan ang pagbabasehan, malamang oo.

Bumisita si Milenyo at sabi ng tatay ko hindi man lang raw ako natinag. Gusto na niya akong ibaon sa lupang hatid ng baha dahil hindi pa rin ako makapaniwala na ganoon talaga kalaki ang pinsalang idinulot niya sa iba.

Ngunit hindi sa akin. Siguro’y hindi talaga siya ang bagyong makakatapat ko. Masyado pang mapayapa ang mundo ko.

Bumisita si Milenyo at umalis rin kaagad. Dahil sa bilis ng mga pangyayari at sa kapwa namin pagkasabik sa isa’t-isa, nalimot ko na tuloy ang magpasalamat sa kanya. Paano’y tinangay niya sa kaniyang paglisan ang lahat ng mga bagay na hindi ko na kailangan.


*

Naghihintay pa rin dahil may nagsasabing sa pagkakataong ito, ito ay para sa akin.

*

At kahit ano pang bagyo ang dumaan, matapang ko nang masasabing mariing nakaugat ang mga paa ko sa lupa habang ang mga mata ko ay lumilipad sa langit. Hindi at hindi ako matitinag.

Ngayon pa?

*
Handa na akong mamatay upang mabuhay muli.
Yapusin mo ako ng buong buo.

Syet naalala ko lang: ESTUDYANTE PA RIN PALA AKO. Uy matatapos na ang sem!

Humahampas ang bagyo

at ako ay nananatili lamang dito. Hindi natitinag kahit ginawin; kahit lamukin. Nasaan ka ba ngayong bumabagyo? Ano bang ginagawa mo? Ano bang iniisip mo? Sino ba ang katabi mo?

Minsan gusto ko ring isiping gusto ko rin namang malaman. Pero minsan naman hindi. Sabi nga ng isang kaibigan, "Pero mas maganda pa rin kung malaman mo kung ano nga ba talaga kung bibitaw ka na rin lang naman". Well, gusto ko rin naman sigurong malaman talaga kaso...paano? Minsan may mga tanong na masasagot lang kapag hindi itinatanong at hindi sinasadyang alamin. Ngunit kung kailan lalabas ang sagot ay hindi naman tiyak. Hanggang kailan nga ba ako maghihintay?

At ang mga numero ang nagsabi. Shhhh...

(Eto feel na feel kong keri talaga. Tagus-tagusan.)

You love philosophy and the old cliches that are true in life so when you feel lost emotionally you rely on wise words to get you through. You rarely take anything that happens to you in life personally, a trait that frustrates your enemies to no end. This ability to let stuff "roll off your back" serves you well in the many complex emotional situations that threes often get into.

The ultimate achievement of your life _expression is to change the consciousness of others so that they aspire to their highest ideals. One way that you do this by continually reminding them through your actions that these ideals can be manifested through kind and wise action on earth.

Often you give up opportunities that should be yours, simply to help another. This is because your faith in yourself, god and the future is so strong that you live by your conviction that the universe is always unfolding as it should (shet ang noble pero tumatagos. haha kapal!)


You might appear very eccentric to others who don't quite understand your fascination with the spiritual world or your insistence on being a seeker of truth. Furthermore nines tend to get carried away when it comes to trying to heal or connect to others. The biggest mistake you could make is to try and be an "agent of karma" by meddling or interfering in other people's affairs (eto ouch talaga.)

Pero eto talaga ang fatale:

Threes are often blessed with a natural sense of comic timing as well as rhythm. This makes you an excellent dancer and lover (so shet c'mon ano pang hininihintay nyo?!).

Kaso...

Compared to the other numbers, you excel at letting go of lovers or opportunities simply because you know you can't take emotions and material goods with you when you die.

Wiz kaya!

Bastusan kung bastusan

May humigit-kumulang isang oras ako para pagmuni-munihan kung ito bang pagpuputa ko ay may patutunguhan. May karir nga ba dito sa kinakarir ko? Dito sa mga kinakarir ko? Baka naman kumakana lang ako ng inaamag nang pandesal? Butas nang pundyo? Basag nang salamin? Saan ba talaga ako pupulutin bukas kapag tapos na ang lahat at nakuha na nila ang rurok nang kaligayahan nila? Masaya (kahit hindi sa isang malalim na paraan) rin kaya ako? Masaya nga ba ako ngayon pa lang? May puwang ba talaga para sa isang putang tulad ko ang maging masaya pa? Ginagawa ko ba talaga 'to para maging masaya? Hindi ba isang napakalaking kashetan lang ang maging masaya dahil nakapagpapasaya ka ng iba? O ginagawa ko nga lang ba talaga 'to para makapagpasaya ng iba? Hindi ba talaga ako masaya? Kailangan pa bang itanong yun o pag-usapan pa?

Talaga nga bang mas kakayanin kong magputa at madurog ang loob kaysa ang magutom na lang (sa lahat ng aspeto) at ginawin (sa lahat ng aspeto rin) habang dinadaan-daanan ng mga paang palaging may mauuwian?

Ikaw na humuhusga sa'ken, ikaw na tumatawag sa'king hangal, marumi, kawawa, ikaw mismo ang bugaw. Hindi ka lang bastos, hindi ka lang hayop, higit ka pa sa makati. Gusto kong magalit sa'yo pero alam kong masyadong madali 'yun. Pwede naman kitang patayin ng marahan habang wala kang malay at napakasaya ko.


Pero kung sa bagay, bakit pa ba 'ko magdadalawang-isip.
Kung pagpuputa na ang labanan, hahayaan ko bang ako ay mapag-iwanan?

Ang lahat ng bagay ay gumuguhit na lang sa 'king lalamunan.

At ngayon di pa rin alam
Kung ba't tayo nandito
Pwede bang itigil mo na
Ang pag-ikot ng mundo?

~ Spoliarium, Eraserheads


*


Kung bumaliktad na nga ang lahat, makakaya ko pa bang ibalik ang dati?
O, ito nga ba talaga ay kabaligtaran lamang?
Dalawa lang ba talaga ang mukha nang larawan?
Wala na ba talaga akong pagpipilian?
May kakayahan nga ba akong mamili pa?
Kung bumaliktad na nga ang lahat, makakaya ko pa bang ibalik ang dati?

*

Nilulumpo mo ako
Sa bawat pagkakataong
Kinakadena mo sa halik
Ang mga paa ko.
Binubulag mo ako
Sa tuwing pinipilit mong
Tingnan ko ang gintong araw
Nang hindi kumukurap sa pagkasilaw.
Binibingi mo ako
Sa bawat bulong
Nang mga pantasyang
Sa atin lamang ay nagkukulong.
Ang totoo'y
Unti-unti mo akong pinapatay
Sa bawat dantay nang iyong mga kamay
Kasama nang pagkitil sa mga oras
Na siyang natitira lamang sa akin
Upang ako ay ganap na mabuhay.



*

May karapatan ba ang kahit sino'ng sabihin sa'yo kung ano lang ang kaya mo?

Ang platong ito

ay hindi nariyan para pagsaluhan lamang nating dalawa. Matapos nating kumain, sipsipin, pakintabin ng ating mga dila, daliri at paghuhulagpos ng bituka at damdamin ay ipasa natin sa iba nang sila naman ang makakain.

*

TIGIL PASLANG

Sin ta

Minsan gusto ko nang sumuko, tumakbong papalayo at muli ay magmukmok sa paborito kong sulok. Pero tuwing gagawin ko na 'yun, agad-agad kong naiisip kung paano mo binago ang buhay ko. Ngayon, nandyan ka. Tinitignan kita. Nandito ako, ikaw, tayo, sila at muli hindi ko na naman maihakbang ang aking mga paa.

Minsa'y pangitain

Ngayon alam ko na; mas malakas pala talaga ako sa inaakala ko. Noong minsan nangangapa lang ako sa dilim at wala pa ngang makapitan. Pakiramdam ko hindi lang ako madadapa kung hindi mahuhulog na ng tuluyan sa kumunoy o kaya naman sa kanal. Pero ngayon nandito na ako dala ang sariling ilaw ko, iniilawan ang dinaraanan ko at nakatapak nang mariin sa lupa ang mga paa ko.

Nakikita na rin kita at ang sarili ko. Ngayon alam ko na kung nasaan nga ba tayo at kung ano nga ba'ng ginagawa natin dito.

Malapit na. Konti na lang.

Ngayon malinaw na kung bakit.

Hindi ikaw ang gusto ko
Kung hindi ang espasyong
Lumalamon sa akin papunta sa'yo.
Hindi ikaw ang kilala ko
Kung hindi itong pag-iisang
Akala kong sa wakas ay susuko.
Hinahanap kita
Noong malayo ka pa
Pati mukha mo
Hindi ko maipinta.
Ngayong nandito ka na
Hinahanap pa rin kita.
Siya bang noon ko
Ay ikaw pa rin ba?


*

Hinahanap ang iyong kamay
Bakit ang hirap mong kasabay?
Lahat ng gawin tila sablay
Balang araw walang maghihintay.

- Anino, Imago

Kapag maraming humahabol at hinahabol

Pangarap kong:

01. Makapag-travel sa buong mundo (which means kasama ang Pilipinas syempre). Silipin ang ibang mga daigdig maliban sa kilala ko, maramdaman na lahat nang tao anuman ang kulay o salita ay pare-pareho lamang din sa maraming paraan, makapagbahagi nang sarili sa iba at maging bahagi rin nang buhay nila, magdala nang mga kaalaman (with pag-ibig din and all. Haha) mula sa aking bayan at mag-uwi din nang mga kaalaman (with pag-ibig din ang all ulet) sa muli kong pagbabalik (syempre babalik ako at babalik. Kung bakit ko nga gustong umalis ay dahil mismo sa kagustuhan kong bumalik).
02. Makapag-translate nang isang paboritong tula.
03. Matuto nang sign-language (as always).
04. Matuto nang pottery (as always din).
05. Magkaroon ng sarili kong telescope (at kung mamarapatin, sariling universe na rin. hehe).
06. Magbasa nang sarili kong tula sa harap nang mga taong may pagmamahal din sa sining at tula at macompile lahat ng tula ko at maipublish (kahit self-publication) someday.
07. Makapag-exhibit nang paintings ko (yan ay kung magpe-paint pa ko ever.)
08. Maisakatuparan ang napipisil kong konsepto (pang maikling pelikula) para sana sa nalalapit ko na ring thesis, kahit na hindi ko siya magawa bilang thesis.
09. Matuto nang glass art, whatever that means. Gusto ko lang nang glass. Reflection (vanity?). Bubog. Dugo. Yeah.
10. Makapag-alaga naman nang kahit anong hayop maliban sa goldfish.
11. Mag Zen all the way.
12. Makagawa nang kanta at makanta ko siya. Hindi pa talaga nakuntento sa isa.
13. Makanood lang ng fireworks sa buong magdamag.
14. Makatulong sa pagbabago (para sa ikabubuti syempre) nang lipunan. Hindi lang sa Pilipinas kung hindi sa buong mundo. Wow. Hindi lang vague, ambisyosa to nth power pa.
15. Makabitaw na (if possible) sa lahat ng prejudice ko na pinilit isubo sa akin nang mundong ito simula nang ipanganak ako.
16. Mapangalanan ang sarili ko, finally (and of course, that is supposed to be metaphorical, you know. Hehe)
17. Maging assertive enough. Period.
18. Magkaroon din nang sariling pamilya. Whatever that means din.
19. Mapasaya ang mga mahal sa buhay (esp. parents) hindi dahil sa kung anong mga bagay na kaya ko at gagawin ko para sa kanila kung hindi dahil sa kung anong klaseng tao na ako naging. Yeah.
20. Bumalik sa simula. Maging bukas upang harapin ang paulit-ulit na pagkamatay at pagkabuhay nang sarili at nang mundo.

Parati kong itinatanong ngunit kailanma'y hindi itinanong

Kapag nalaman mo kayang ikaw ang pintig nang aking mga tula, matutuwa ka kaya?

at kung oo,
hanggang tuwa na lang kaya?
hanggang tuwa na lang ba?

Kanina pag gising ko

Para akong nabunutan ng tinik; tinik na kahit masakit, masarap pa rin.

Kinuha yata ng nakaraang magdamag ang lahat ng katas ng mga alaalang nasa akin pa. Wala man akong maalala, pakiramdam ko'y sinalakay kagabi nang aking mga panaginip ang aking pag gising. May kinuha sila. Oo kinuha nila. Hindi ko matiyak kung ano basta ang alam ko lang may nawala. Pinipilit kong alamin at ibalik kung anuman iyong nawala kahit hindi ko nga talaga alam kung dapat ko pa iyong hanapin o pakawalan na lang.


Sabi ko ayokong maadik sa kahit na ano,
pero bakit ngayon hinahanap-hanap ko?

Panahon ng ulan at liwanag

Kung sakali bang aalis ako, makasisiguro ba ako na mayroon pa akong mauuwian?

*

Hindi naman talaga dahil matigas lang ang ulo ko at wala akong pakialam sa inyo. Hindi naman talaga dahil sa hindi ko lang kayo mahal. Hindi ninyo lang alam, sa kung bakit ko ito ginagawa ay kayo rin naman talaga ang dahilan. Hindi pa ngayon, oo, pero alam kong darating din ang panahon na maiintindihan ninyo kahit hindi ako magpaliwanag.

Dito pa rin sa ating tagpuan

Pabalik-balik; naghihintay sa iyong pagdating.

*

Paano ba magmahal nang hindi nagnanasang mag-angkin?

*

Wala rin akong magagawa. Wala tayong magagawa. Hindi ko rin alam ang sagot pero siguro nga kaya hindi ko (pa) alam ay dahil sa hindi ko (pa) naman dapat malaman. Pinatagpo tayo ng panahon sa ganitong pagkakataon at tanging iyan lang ang alam ko.

*

Oo hindi madali pero pinilit ko. Pinilit kong tumayo sa ibabaw ng sarili ko; sa ibabaw ng puso at ulo ko. Pinilit kong maramdaman kung paanong tumapak lamang at walang maramdamang iba; tumapak lamang ang mga paa at iwanan ang lahat. Naging masakit dahil kinailangan (at kailangan ko pa rin) ko itong gawing mag-isa ngunit hindi mag-isa. Mag-isa, dahil wala namang makakagawa nito para sa sarili ko kung hindi ako. Hindi mag-isa, dahil ang totoo'y kasama ko kayo - kasama kita - ngunit kinailangan (at kailangan ko pa ring) ko pa ring humiwalay - at iyon ang pinakamahirap sa lahat.

*

Tatakbo ako kahit gaano kalayo; kahit gaano kahaba ang daan kung kailangan, kung iyon lang ang natitirang paraan para maibalik ko ang sarili sa dati, kung iyon lang ang natitirang paraan para mahabol ang lumisan. Pinilit ko namang tumakbo, oo makailang ulit ko ring ginawa. Pero habang ginagawa ko iyon ay unit-unti ko ring nakikita na hindi naman ako umaalis sa kinatatayuan ko. Tumatakbo akong nananatili lang dito. Siguro habang tumatagal, humahaba rin ang daan o kaya naman siguro ayaw lang talagang magpahabol nang lumisan o baka naman hindi pa lang talaga siya handang magbalik ngayon.

Baka naman sa ibang pagkakataon.

*

Habang lumalayo ako ay lalo ring nagiging malinaw sa akin ang mga dahilan kung bakit hindi ako dapat lumayo.

*

Ang totoo dapat naman talaga akong masaktan ngunit sa kung bakit kaligayahan ang naramdaman ko ay hindi ko rin alam. Siguro dahil masaya na rin akong makita ang katotohanan kahit pa hindi iyong nakaguhit sa pantasya ko. May sariling buhay sa labas nang pantasya; may sarili kang buhay sa labas nang mundong nilikha ko - mas maganda, mas makulay pa nga,

Siguro.

Paulit-ulit-ulit-ulit-ulit

Pare, ano ka ba?
Hindi naman ako manhid.
Syempre alam ko.


*

Panahon na nang pagtubos sa sarili.
Tama na ang walang kalaban-labang pagkadarang.
Panahon na nang pagtubos sa sarili.
Ngayon.

Kisapmata

Paalam na.
Para saan ba ang kumapit pa?

*

Paano ko ba ibabalik ang sarili sa dati?
May isang bahagi sa akin ang kinuha mo
Kasama na rin ng lahat-lahat mismo ng ako.


*

Mapait
Maanghang
Mainit
Ang kapeng sinisilaban
Ng lalamunan.
Nawa'y hindi ako malason
Nitong dating pagsintang
Ngayon ay
Naging galit na.


*

Ngunit ito ang pinakamasakit:
Ang gawin ang isang bagay dahil sa mali at mali pa ring dahilan.

Kape't sigarilyo, naaamoy ko

Sabog ako ngayon dahil sa maraming bagay. Ang daming iniisip; ang daming nangyayari. Hayan na naman at hindi makasabay sa agos ng buhay; kung hindi nadadala nang sapilitan, may galos at sugatan, napag-iiwanan naman.

*

Sa loob ng sampung minuto ay muli akong nakalikha nang apat na tula. Kung minsan nga naman, marapat talagang ipagbunyi ang minsanang pagkasawi.

*

Sa wakas, sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon, hindi ako nakaladkad papailalim ng mga bagay na hindi ko naman dapat intindihin. Muli't-muli aking uulitin, hindi ba mas malaki tayo sa ating mga suliranin?

*

Marami akong gustong sabihin pero ang tanong; gusto ko ba talagang ako ay maintindihan? Minsan madali lang sabihing naiintindihan mo o sapat na ang naipapaliwanag mo o naipadarama kahit na ang totoo'y hinding-hindi mo kailanman magawang maipakilala ang iyong kaluluwa.

*

Bukas akong parang sugat ngayon. Sugat na tinanggalan ng band-aid (o nag-advertise naman ako). Sugat na ang totoo'y matagal nang pinipilit takpan kung hindi man gamutin. Sugat na pinipilit lamang itago, kung hindi man pahalikan sa hangin. Noong una ang akala ko magiging madali at mainam itong ginawa kong pagbukas sa aking sarili bilang sugat. Ang akala ko ay magiging mabilis at walang hapdi ang aking paghilom, pagkatuyo at pagbabagong buhay, pagbabagong bihis. Subalit ngayon sa pagtakbo ng panahon ay unti-unti kong napatutunayang lalo't lalo lamang akong lumulubha, nasasaktan. Hindi ko alam kung paano masupil ang sarili kong kalagayan. Hindi ko alam kung paanong hindi umaray o humikbi man lamang. Pero siguro ang pinakamagagawa ko na lamang sa ngayon ay aminin, tignan ng mata sa mata ang katotohanan, tanggapin at parating alalahanin.

*

Ang totoo'y makahiya ako na mas mailap pa sa mailap. Hindi pa man din nasasaktan, agad nang kumukurap.

Alam mo kasi, ayoko lang namang maiwang mag-isa habang nagdurusa kapag wala ka na.

Bughaw ang kulay ng langit

ngunit pula ang kulay ng mga matang tumitingin dito.

*

Hindi mo mapipigil,
hindi mo mapipilit
ang mga mata kong tumingin
nang ayon sa gusto mo.

Hindi man iisa
ang hangganang ating tinitignan,
makikita mo sa dulo ng daan
iisa't-iisa lang ang kahihinatnan.

Makikita mo,
patutunayan ko
balang araw kapag
malayo na ako sa mundo mo


Tama ang desisyong pinili ko.

Bago mo sabihing malandi ako

Isipin mo nga muna kung paano ko nagagawang lunukin ang laway ko at lahat-lahat ng ako sa tuwing kaharap kita, kung paanong naghihintay ako ng isang buong magdamag para sa ewan mo o wala at kung paanong nasisikmura kong langhapin ang lahat-lahat ng ikaw.

Higit sa lahat, isipin mo muna kung paanong hinahayaan kong lamunin ako ng sarili ko kasama ng mga nararamdaman ko sa'yo nang walang ni isang nakakaalam man lamang.

Actually, higit pa sa pasasalamat. Promise.

Ngayon ko lang ulit naramdaman kung paano maging ako, yung ako na buong-buo. Yung ako na nakakakita at nakikita, nakakarinig at naririnig, nakakadama at nadarama. Salamat sa pagbabalik ninyo sa akin ng sarili ko.

Ang saya-saya! sana.

Isang araw, habang naghihintay ng jeep na masasakyang papuntang MRT ay may isa na namang soul-searching (kuno) na naganap.

Ako, with the touching of the hair and the pilantik of the fingers:

Dapat 'pag uwi ko mukha akong masaya. Hay ang saya-saya! Ang saya-saya ng life! (Natatae-like ang paglundag)

Isang kaibigan, nakaupo sa bangketa, nakatingala sa akin:

Tama yan. (Okay na sana kaso teka, nag-isip pa. Tumahimik saglit. At...)

Pero masaya ka nga ba talaga?

Mga ten years na katahimikan. Napostpone ang pagpatalun-talon ko.

Ako na hindi makatingin sa kausap, malayo ang tingin kahit wala namang tinitignan:

Uhmmm... (Mga ten years ulit na katahimikan) Okay lang naman. Normal. Yung tamang levels lang (At nagpapakavisual aids ang mga kamay) ng happiness. Yung masaya lang.

Kaibigan ulit, na-warla:

(Tawa muna. Nakakaloko) Baket, teka ano ba yung abnormal?

Ako, nagsisimula nang ma-emo, ayoko ng soul-searching sa tabi ng kalsada:

Uhmmm (Mga ten years ulit na katahimikan. Ang slow talaga mag-isip) ... yung masayang-masaya.

Mga kalmot pa rin.

Hindi ko alam kung ano ba ang mas masakit; yung nakilala lang kita para magpaalam rin agad o iyong ni hindi man lamang ako nabigyan ng pagkakataong makilala ka para mapagpaalamanan ka man lang?

*

Siguro rin totoong ang kahapon lang at bukas ang pag-aari natin. Ang bawat ngayon ay magiging atin lamang kung lipas na at maaari nang tanawin sapagkat ang bawat ngayon ay natatapos sa mga sandaling ito ay nag-uumpisa.

Sana maging matapang na 'ko para makayanan ko na ring harapin ang bawat ngayon.

Sana ngayon na.

Baon.

Masyadong mabilis ang mga pangyayari. Sa sobrang bilis ni hindi nga makasabay man lang ang mga daliri ko sa utak ko. Hindi makasabay ang keyboard, ang bolpen, ang keypad ng cellphone kong naghihingalo na. Hindi makasabay ang sinasabi ko pa lang sa iniisip ko na o ang gusto kong sabihin na sa iisipin ko pa lang. Nagtutulakan, nag-iiwanan ang dalawa kong mga paa. Pati anino ko nagsolo na. Hindi ko na nga alam kung ano na lang ba ang naiwan sa 'kin. Alin-alin na lang ba sa mga parte ng pagkatao ko ang nananatiling sa akin pa nga.

Nagbunga na nga ang isang pangyayari, nanganak na nga ang isang desisyon nandito pa rin ako nakatanga. Iniisip ko pa rin kung ano nga ba ang nangyari, kung ano ba'ng ibig sabihin noon at kung ano nga ba'ng dapat kong gawin. Natatawa na ang lahat ako nakapangalumbaba pa rin, iniisip kung alin ba doon ang punch line. Uwian na pakiramdam ko hindi pa nagsisimula.

Hindi ko alam kung ano ba ang mas mabilis sa dalawa; ang sadyang pagtakbo ng panahon o ang pagbabago ng damdamin. Sana kasing bilis na lang din ako ng panahon o kaya naman sana kaya ko ring magpapalit-palit nang mabilisan gaya ng damdamin. Sana kahit naman papaano makasabay naman ako kung hindi man ako mauna. Para sana hindi ako naiiwang nakatayo dito, nangangawit, nagugutom, naghihintay, natatakot at mag-isa. Pauwi na nga 'ko pero pakiramdam ko naliligaw lang ako; naliligaw pa rin ako.

*

Nakaw na sandali - hindi ko lubos maisip na sasabihin ko ang mga salitang 'to. Nakaw na sandali. Tumatagos ba dahil mahina lang ako o dahil talagang walang laman? Ninakaw ko nga lang ba talaga yun o naawa ka lang sa'ken kaya pinahiram mo? Pinatikim mo lang ba 'ko para malaman ko kung paano mapaso ng kaunting apoy? Kung paano magnasa sa kaunting ligaya? Lahat ba nang iyon ay hindi totoo? Pinipilit kong unawain pero hindi ko matanggap. Hindi ko pa rin matanggap.

*

Hindi ko alam kung bakit kayo unti-unting nagsusulputan. Isa-isa kayong nangangamusta. Oo sige nag-effort na kayo kung nag-effort na send-an ako ng message sa Friendster. Oo na at nagpa-tweetums na kayo at may smiley pa ang message nyo'ng "musta" lang naman ang laman. Pero hindi ako natutuwa. Lalo n'yo lang akong ginambala. Sana hindi na lang kayo nagpanggap na talagang nangungumusta kayo dahil hindi naman talaga. Huwag na kayong mag-attempt. Ako pa'ng niloko n'yo, gasgas na naman ang mga pakulo n'yo. Sabihin n'yo na lang sa'kin na may kailangan kayo. Hindi naman ako maramot. Hindi ko naman kayo iisnabin kesa naman pinapagewang-gewang n'yo pa ang usapan. Higit sa lahat, bakit pa kayo magpapanggap na may pakialam kayo eh matagal na naman akong sanay na wala kayo. Mas komportable na 'kong magtampisaw sa layo natin at espasyo kesa bumitin sa mga tulay na tubig na pilit n'yong itinatayo.

*

Paano ba umiyak ng malakas pero hindi masakit? O kaya naman eh umiyak ng walang tunog at luha kahit nagdurugo?

*

Noong una ayoko pang makinig sa katawan ko. Hindi ko pinapansin kung anumang ibinubulong niya sa'kin. Pero ngayon, ngayon alam ko na'ng mas nakaiintindi siya, mas nakararamdam. Ipinapanalangin ko na lang na maging maganda ang resulta ng x-ray ko. Gusto ko ring humingi nang tawad sa kanya. Masyadong naging matigas ang ulo ko.

*

Wala akong maintindihan. Hindi ko maintindihan ang kahit alin man dito. Ginagawa ko lang, oo ginagawa ko lang pero hindi ko alam kung bakit. Basta alam ko hindi ako pwedeng tumigil at sabihing "Hindi ko kasi talaga naiintindihan". Hindi ako pwedeng tumunganga lang at magpahintay sa kanila habang nag-iisip pa 'ko. Hindi pwedeng ipostpone ang pag-ikot ng mundo o ang paulit-ulit na pagkabuhay at pagkamatay araw-araw. May mga bagay na hindi na maaaring sagipin pa kapag dumapo na ang dapit-hapon sa mga paa. May mga bagay na hindi na maaaring gisingin pa kapag humalik na ang bukangliwayway sa noo. Sana alam ko kung paano magtanong at kung kanino ako magtatanong. Sana alam ko kung sino ang dapat kong tanungin na hindi magdadalawang-isip na ako ay sagutin. Sana alam kong may palaging maghihintay sa akin at hindi magsasawa; hindi mang-iiwan hanggang makasiguro na ako na ako ay talagang handa na at buo ang loob.

*

Lagi na lang bang ganito? Kung hindi kulang, sobra. Kung hindi maluwag, masikip. Kung hindi masyadong maaga, late naman. Kung hindi kahapon, bukas pa. Kung hindi naghihintay, iniwan na.

*

Kung ayaw mo talaga, umalis ka na lang. Kaibigan ang gusto ko hindi kalaro, hindi kakwentuhan, hindi kasama. Mas magiging masaya akong mag-isa dahil at least sigurado 'ko na totoo akong kaibigan sa sarili ko. Kung hanggang diyan lang ang kaya mong ibigay, kung hanggang diyan lang sa pagkatao mo ang kaya mong ibahagi... 'di bale na lang. Kulang pa 'yan sa'yo.

*

Akala ko tinapos ko na noong Biyernes. Akala ko pinahintulutan na rin ako ni tadhana na gawin 'yon. Pero bakit noong sumapit ang Sabado nagbago na naman ang takbo ng lahat? Bigla na namang may kumambiyo at pilit akong hinatak pabalik sa daang tinalikuran ko na nga at dapat nga ay tuluyan ko nang iiwan. Nasanay na nga ako sa matinding init, sa pagiging tigang ng lupa at pagiging malupit ng hangin, sabay biglang uulan. Bakit pa biglang umulan? Nasanay na nga akong mamuhay sa umaga kung saan ang lahat ay nabibilad sa ilalim nang araw, walang mga balat ang nangangailangan ng karagdagang init at walang lihim ang nakakapagtago sabay biglang sasapit ang gabi? Kakagat ang dilim? Nasanay na nga ako'ng naglalakad mag-isa sa gitna ng kalsada, mag-isa sa ilalim ng payong kong sira, mag-isang kumain, mag-isang umuwi, mag-isang magreklamo, mag-isa sa lahat sabay bigla kang darating? Hindi kita hinanap. Hindi kita ipinagdasal. Paulit-ulit ko na nga 'tong sinasabi. Hindi kita kinailangan. Hindi ako kulang. Hindi kita hinintay pero dumating ka pa rin. Gusto na kitang paalisin pero hindi ko naman magagawa 'yon kaya ako na lang ang lalayo. Pero hindi ko maihakbang ang mga paa ko o kahit magawa ko man, halos iisa na lang ang nilalakaran natin ngayon. Kahit ano mang pilit ko, magkakasalubong at magkakasalubong pa rin tayo. Sana matutunan ko na lang kung paanong piliting hindi yumuko kapag nakakasalubong ka, kung paanong piliting magmukhang normal lang at hindi nag-aalala. Sana matutunan ko na lang maging masaya sa kabila nang lahat. Sana matutunan ko na lang na maging masaya lang at kuntento na kasama ka lang. Sana matutunan ko na lang na harapin ang katotohanan nang mukha sa mukha at tanggapin siya ng buo. Sana matutunan ko na lang ibalik ang dati kong sarili... kung hindi man ang takbo ng buhay ko noong wala ka pa. Sana kahit yun lang magawa ko, kahit hindi na kita mapaalis o kahit hindi na 'ko lumayo.

*

Sana rin matutunan ko nang itigil ang pagtatanong ng "Bakit?" at tanggapin na lang nang buong puso at buong pagtitiwala. Isa pa, wala rin namang may alam ng sagot.

*

Oo, gusto ko na 'tong matapos.

Pero hindi ko hihilingin, hahayaan ko lang mangyari.

(Sapagkat minahal ko ang mga sandaling isinulat ko ito. Oooh, the shetness of it all.)

Bakit naglayas?

01. dahil hindi pa magawang magpaalam nang maayos
02. dahil hindi pa alam kung saan ba talaga pupunta
03. dahil hindi naman talaga gustong umalis pero gusto rin
04. dahil nasasaktan
05. dahil nasasakal
06. dahil walang gustong kumupkop at unti-unti nang nasisira ang bahay
07. dahil nagagalit
08. dahil may kulang
09. dahil hindi alam kung ano ang kulang
10. dahil pinipilit isiping walang kulang